(روز بیست و پنجم ماه مبارک رمضان)

از ماست که بر ماست...

مَا أَصَابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَیَعْفُو عَنْ کَثِیرٍ (شوری:۳۰)
هر مصیبتی به شما رسد به خاطر اعمالی است که انجام داده‌اید و [خداوند] بسیاری را نیز عفو می‌کند.

توضیح:

این آیه مؤید این حقیقت است که میان رفتار انسان و حوادث تلخ‌وشیرینِ زندگی، رابطه است و گرفتاری‌های اکثر انسان‌ها، عکس‌العمل بخشی از خلاف‌های ایشان است، نه تمام آن. زیرا خداوند از بسیاری خطاهای انسان در می‌گذرد.
ممکن است برخی بگویند: اگر مصیبت‌ها به‌خاطر عملکرد خود ماست، پس مصائب اولیای خداوند چه توجیهی دارد؟ پاسخ اینکه سنّت‌های الهی متعدّد است و هر گروهی به حسب مراتب ایمان و یا کفرشان، با سنت‌های خاص خودشان مواجه می‌شوند. اما حوادث تلخی که برای معصومین رخ می‌دهد، برای ارتقای درجات و نیز الگو بودن زندگی آنان برای دیگران است.
اما اگر کسی بگوید چرا برخی کفار، ظالمان و... تبعات اعمال خود را نمی‌بییند؟ این نیز به جهت وجود سنت‌هایی نظیر استدراج و املاء است که در آن، به جای چشاندن برخی از آثار سوء اعمال، پس از اصرار آگاهانه و مستکبرانه بر حرکت در مسیر غلط، خداوند ابواب نعمت را به سویشان سرازیر می‌کند، تا به طور کلی غافل و به حد نهایت طغیان و فساد خود برسند.

حدیث:
امام صادق علیه‌السلام: به‌راستی مؤمن گرامی‌تر از آن است که چهل روز بر او بگذرد و به جهت گناهانی که از آن غافل بوده و توبه نکرده به‌وسیله ابتلا پاک‌ نگردد... به خدا سوگند! بعضی از شما پول‌هایی نزدش گذاشته شود، چون بشمارد گمان کند ناقص باشد، پس ناراحت و غمگین گردد؛ و چون دوباره محاسبه کند، می‌بیند که درست است، پس همین مقدار ناراحتی سبب از بین رفتن بعضی از گناهانش می‌باشد. (التمحیص (اسکافی کوفی) : ص۳۱)